Bir zamanlar, bütün duygularin üzerinde yasadigi bir ada varmis:
Mutluluk, Üzüntü, Bilgi ve tüm digerleri, Ask dahil.
Bir gün, adanin batmakta oldugu, duygulara haber verilmis. Bunun üzerine hepsi adayi terk etmek için sandallarini hazirlamislar.
Ask, adada en sona kalan duygu olmus çünkü mümkün olan en son ana kadar beklemek istemis.
Ada neredeyse battigi zaman, Ask yardim istemeye karar vermis. Zenginlik, çok büyük bir teknenin içinde, geçmekteymis.
Ask, "Zenginlik, beni de yanina alir misin?" diye sormus.
Zenginlik, "Hayir, alamam.Teknemde çok fazla altin ve gümüs var, senin için yer yok." demis.
Ask, çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibirden yardim istemis. "Kibir, lütfen bana yardim et!",
Kibir "Sana yardim edemem, Ask. Sirilsiklamsin ve yelkenlimi mahvedebilirsin." diye cevap vermis.
Üzüntü yakinlardaymis ve Ask yardim istemis: "Üzüntü, seninle geleyim."
Üzüntü "Of, Ask, o kadar üzgünüm ki, yalniz kalmaya ihtiyacim var."
Mutluluk da Askin yanindan geçmis; ama o kadar mutluymus ki Askin çagrisini duymamis.
Ask, birden bir ses duymus. "Gel Ask! Seni yanima alacagim..."
Bu Ask an daha yaslica birisiymis. Ask o kadar sansli ve mutlu hissetmis ki, onu yanina alanin . kim oldugunu ögrenmeyi akil edememis.
Yeni bir kara parçasina vardiklarinda, Aska yardim eden yoluna devam etmis. Ona ne kadar borçlu oldugunu fark eden Ask, Bilgiye sormus:
"Bana yardim eden kimdi?" Bilgi "O, Zamandi" diye cevap vermis.
"Zaman mi? Neden bana yardim . etti ki?" diye sormus Ask.
Bilgi gülümsemis:
"Çünkü sadece Zaman Askin ne kadar büyük oldugunu anlayabilir"
Salı Kas. 25, 2008 10:53 pm
